In de herfst van 2021 was beeldend kunstenaar Aurélie Souriaux twee maanden als artist in resident bij ons in de studio aan het werk. En daarna is ze gebleven. Op dinsdag werkt ze samen met Maarten vooral op de zeefdrukafdeling en op andere dagen vind je haar op onze ets afdeling waar ze aan haar eigen kunst werkt.
Al een tijdje wilden Aurélie en ik (Barbara) als collega’s eens koffiedrinken. Ik had al meerdere mooie werken in het gebouw en online gezien en wilde graag meer over Aurélie en haar proces weten. Afgelopen week spraken we elkaar dan eindelijk.
Afgelopen herfst kwam je hier binnenlopen als artist in residence. Weet je nog met welke wens je hiernaartoe kwam? En is die uitgekomen?
Ik kwam zeker met een plan en dat was een plan voor zeefdruk. Ik ben geïnteresseerd in het onderwerp tijd en de sporen die de tijd achterlaat. Ik ben gefascineerd door hoe tijd zich uitdrukt in geologie, stenen en bergen maar ook in de lijn en betekenis van tijd in het leven en onze voorouders. In de tijd liggen zo vele lagen over elkaar heen. In gebergte en stenen zie je die terug maar ook in mensenlevens door herinneringen en specifieke gedragingen die we generaties meevoeren. Aan de hand van deze beide onderwerpen wilde ik met gelaagdheid aan de slag en vond daarvoor de zeefdruk techniek passend. Dat was het ook, ik vond en vind het nog steeds fantastisch, maar tijdens mijn periode hier ontdekte ik een andere techniek die mijn aanpak beter past. Er was tijdens mijn periode een andere artist in residence in de studio aan het werk, die me op deze andere, en voor mijn nieuwe, manier van werken wees. En dat heeft een enorme draai aan mijn werk en ontwikkeling gegeven.
Welke manier van werken is dat dan? En wat vond je daar?
Etsen. Ik ben begonnen met etsen en waarom het me zo goed past is vooral het verschil in het ontstaan van lagen in het beeld. Bij zeefdruk voegde ik lagen aan elkaar toe, het is een manier van stapelen. Door verschil in vorm en kleur worden dan de verschillende lagen zichtbaar. Bij het etsen werk ik andersom. Ik plaats geen afbeeldingen op elkaar, maar druk ze in het papier; op een vergelijkbare manier zoals dat werkt bij gesteente die gevormd worden uit een opeenhoping van mineralen onder hoge druk. De ets-lagen zijn verdiepend want etsen werkt met relief. Ik druk de vormen in het papier waardoor er hoogteverschillen tevoorschijn komen. Door dit relief ontstaat er gelaagdheid, gelaagdheid opgebouwd uit één beeld. Dat sprak me meteen aan. Deze reliefs in het papier hebben een eigen tactiliteit die anders is dan het oppervlak van gebergten, maar toch is er iets herkenbaars aan deze texturen. Tijdens mijn residentie vond ik dus geheel onverwacht een manier van werken die heel mooi aansluit bij het verhaal waarnaar ik opzoek ben.
In je werk zie ik nu vooral bergen. Waarom bergen?
Bergen zijn tijdreizigers. Hun nalatenschap komt van ver en bewaart schatten. Ze xullen er nog zijn na ons, net zoals ze hier al miljarden jaren voor ons waren. Vooral daarom werk ik inderdaad met afbeeldingen van bergen. De lijn met mijn voorouders is wat mij betreft nog aanwezig, want deze bergen zijn ook goede bekenden. Bijna elk jaar ging ik met mijn ouders naar de bergen in Zuid-Frankrijk. En daardoor is er dus een familieverband. Toen ik laatst weer in dat gebied was, zag ik de bergen anders. Door me zo aandachtig met de etsen van deze bergen bezig te houden is mijn relatie met dit landschap anders geworden. Ik ben niet meer passief betrokken, maar kijk heel anders. Je zou kunnen zeggen dat ik nu de bergen ‘lees’ als ik door dit berglandschap loop.
Heb je een lievelingsmoment tijdens het proces van etsen?
Ja zeker. Dat is het halfuur, soms de driekwartier, dat ik alleen bezig ben met inkt en mijn etsplaats. Ik heb geen andere gedachten, alleen de plaat, de inkt en mijn handen. Ik heb geen idee of het goed gaat worden, of het überhaupt gaat lukken, hoe het eruit gaat zien. Ik kan op dat moment alleen mijn aandacht leggen op de beweging van mijn handen, de inkt en de plaat. Dat moment is tegelijk licht en vol, niet met iets anders te vergelijken. Proberen geen strepen of puntjes te krijgen is mijn enige focus. Het resultaat is er pas helemaal aan het einde, vandaar dat het bijna een blind proces is, iets wat je zonder te zien doet. Het lijkt het meest op analoge fotografie: je staat ergens voor, neemt een foto, weet wat je dan ziet, wat erop zal staan. Maar hoe de foto zal zijn als deze is afgedrukt, weet je niet. Daartussen zit tijd en ruimte. Het is een latent moment. Ik doe veel moeite en moet dan afwachten, en vervolgens het beeld opnieuw ontdekken. En dat is altijd verrassends.
Zo fijn dat we je nog steeds hier in de studio hebben. Want na die twee maanden is Aurélie als werknemer bij AGALAB gebleven. Waar wij heel blij mee zijn.
Meer informatie en fantastische beelden kun je vinden op haar portfolio website.
