Van 4 juli tot en met 1 september 2017 exposeren Wouter Venema en Jessie Yingying Gong met grafisch werk in Galerie Joghem bij Sanquin. De expositie wordt georganiseerd in samenwerking met AGA LAB en zal op vrijdag 7 juli om 17.00 uur geopend worden door Kristien van den Oever, directeur AGA LAB. De expositie is op werkdagen te bezoeken van 08:30 tot 16:30 uur.
In 1959 startte Joghem van Loghem (wetenschappelijk directeur van 1950 tot 1978) met het verzamelen van kunst. Directeur Van Loghem geloofde destijds heilig in een creatieve kruisbestuiving tussen kunst en wetenschap, mits op hoog niveau bedreven. Kunst in een laboratorium moest inspirerend werken.
Het werk van Van Loghem is in de loop der jaren overgenomen door de Kunstcommissie, die in 1985 werd opgericht. De Kunstcommissie organiseert zes keer per jaar een expositie in de naar Van Loghem vernoemde galerie: ‘Galerie Joghem’. Galerie Joghem maakt geen winst en de kunstenaars hoeven geen deel van hun inkomsten af te dragen. Zo geeft Sanquin jonge, talentvolle kunstenaars de kans om hun werk tentoon te stellen en hun naamsbekendheid te vergroten.
Wouter Venema
‘Double Landscapes’
“Toen een vriend zijn huis moest verlaten liet hij bij mij een iguana achter genaamd Roca. Het was een kleine beestje, op zijn manier bewegelijk. Zijn huid verkleurde als een uitvloeiende olievlek. Als de zon op zijn huid scheen wisselden groene en lichtpaarse kleurschakeringen elkaar in rap tempo af. Nadat ik een passend hok voor Roca had gevonden leefden we zij aan zij. We raakten aan elkaar gewend en Roca luisterde zelfs naar zijn naam als ik hem riep. Hij liep als een mier over mijn arm, werd groter, eigenzinniger en zocht telkens de warmste plek op in zijn hok. Een levende zonnewijzer.
Op een avond kwam ik terug, nadat ik bij een onverzorgde vrouw vier oude atlassen had gekocht. Een banale Bosatlas, een atlas van de Arabische wereld, één met de titel “Europa en de andere werelddelen” en een schoolatlas “Ons Eigen Land, eenvoudige atlas van Nederland”. Ik had de atlassen bij gebrek aan ruimte op het hok van Roca gelegd. Ik warmde mijn eten op, dronk een glas of twee en vertrok naar mijn slaapkamer.
De volgende ochtend vond ik Roca dood in zijn hok. Hij had de atlassen in zijn hok weten te slepen en de pagina’s opgegeten. Het groene dier lag als een rotslandschap tussen de verscheurde papieren. Ik pakte het dier op, probeerde mijn emoties te bedwingen. Met een roodgloeiend schuldgevoel droeg ik hem naar mijn auto en reed naar de dierenarts om hem daar achter te laten. Op de weg terug naar huis bleef ik constant denken aan hoe de papierprop in zijn maag er uit moet hebben gezien.”
Gebruikmakend van verschillend media maakt Wouter Venema (Groningen, geb. 1985) gelaagde werken die een monolitische, eenzijdige kijk op de wereld bevragen. Voor deze presentatie is een kort verhaal de basis geweest.
Elk werk in de tentoonstelling is een reactie op dit verhaal en komt een verscheurde atlas op verschillende manieren terug.
Portolan is een werk uit een serie zeefdrukken over oude navigatietechnieken. De portolaan is handgetekende zeekaart ontstaan in de 13e eeuw. De lijnen zijn gedrukt over gekleurde vlakken die gemaakt zijn met gescheurd papier en doen denken aan een kaart.
Het werk Poacher’s Atlas is gemaakt door een tekening van een iguanahuid te graveren in papierpulp gemaakt van een Bosatlas. Er ontstaat zo een reliëf dat doet denken aan een gestroopte huid of uitgedroogde aarde. Atlassen zijn verzamelingen van topografische informatie, maar je kan een atlas ook zien als een culturele momentopname.
Waar de nadruk in de atlas op wordt gelegd zegt veel over hoe de maker van de atlas de wereld beschouwd. De fictieve maker van deze atlas zou je kunnen bestempelen als een stroper. Hij heeft alle landen verpulpt, informatie verduisterd en het laten opdrogen.
Nachtatlas is gemaakt door nieuwe en oude werken te verscheuren en ze te combineren in een publicatie.Het thema scheuren komt terug in de beelden: vervellen, het verliezen van huid, hagedissenpoten, een kameleon, een kaart gemaakt door Sykes en Picot, kleding, de huid van een geit op de grond, een mes, een man met een gat in zijn romp, een hand die een scalp vasthoudt en een woestijnlandschap vol met sporen als een huid met littekens. Door de pagina’s van het boek los te scheuren kan er één beeld gevormd worden. Het boek is gebonden met kladblok lijm wat het scheuren makkelijk maakt.
Jessie Yingying Gong
Jessie Yingying Gong (1990) is een Chinese beeldende kunstenaar en fotograaf, wiens werken onderzoeken en reflecteren op persoonlijk en collectief geheugen, culturele identiteit, symbolen en taal. In deze presentatie worden drie afzonderlijke, maar wel verbonden werken getoond. In een formeel opzicht ligt hier de nadruk op vervorming en fragmentatie, maar de schakel die dit verbindt is een gevoel van verlies.
Moonflowers, one by one, the wind, rustles them was oorspronkelijk een publicatie ter herdenking van mijn grootvader die in 2016 overleed. Een van de laatste foto’s die ik van hem nam, werd verwerkt in een papierlithografie; het beeld werd daarna gesplitst en gefragmenteerd tot details op de pagina’s van het boek. Alles wat ik op dit moment kan ophalen, zijn vage schetsen en details, net als de herinnering na verdriet.
Nu is er enige tijd verstreken en probeer ik de foto weer samen te stellen. Ik trek het boek uit een op zoek naar die volledigheid, wetende dat het onmogelijk is om het te recreeren, maar door middel van deze actie wel een nieuwe vorm van nagedachtenis te vinden om die fragmenten samen te brengen. Het is een tevergeefse poging om terug te keren naar het oorspronkelijke beeld, maar het is een opvatting van geheugen en een getuigenis om de erkenning te herstellen.
Recovery in Process is een serie beelden die afkomstig zijn van een crash op de harde schijf. Het verliezen van de documentatie van een geheugen kan gelijk zijn aan het verliezen van dat geheugen en dat kan gelijk zijn aan het verliezen van dat moment. De onmogelijkheid om de beelden te herstellen, duidt de tijd aan die tussen de vingers doorglipt en voor altijd verloren blijft. Toch werden de beschadigde bestanden zelf deze kleurrijke en verzadigde abstracte digitale landschappen, symbolen van dat verlies, maar vreemd ook vieringen daarvan. Immers, vorm verloren in abstractie heeft een verschrikkelijke schoonheid die ons fascineert.
Met dit concept in gedachten, is het laatste werk een drieluik van foto’s, in feite een enkele foto, in drie fasen van de tijd, omdat het een proces van uitwissing ondergaat.
18:53 23-01-2011 is een onderzoek naar een eens verloren foto. De foto ondergaat een bad van verdund bleekmiddel. Het moment verliest details stukje bij beetje, en bootst zo de vergetelheid van een herinnering na. Maar voordat de foto volledig oplost, de brandende rode kleur, dan oranje en de vage gele kleur komen op in de korrelige zwart-witte foto.
Het huidige moment van het terughalen van een eens levendige herinnering is gevuld met emoties, gevoelens, vervagen, veranderingen en verdwijning.
Wat de werken voor mij verbindt, naast de voor de hand liggende formele elementen en het concept van dissipatie en erosie waaruit alle drie de werken zijn ontstaan, is het verrassende feit dat tijdens het verkennen van het mechanisme van verval en desintegratie zoveel waarde en schoonheid kunnen worden opgehaald en onthuld in een andere vorm, en nieuwe of verborgen elementen ontdekt en op het oppervlak gebracht.
